Bałam się, wiesz dlaczego?
Bo im bliżej nieba, tym bardziej nieuleczalna staje się ta skłonność.
_______________
Nie przestaniesz tęsknić.
Nie wyleczysz się.
Nie zapomnisz.
_______________
Tego się bałam. To już trwa.
_______________
Sercem i duszą. Czujesz.
Podobno każdy ma prawo...
Wystarczy, że raz dotkniesz nieba.
Nigdy nie przestaniesz się modlić o wieczność.
________________
aby to co odległe stało się bliskie
aby to co niemożliwe stało się możliwe
***
albo (od)puść moje serce
albo pozwól mu bić
dla siebie
***
teraz lecz zawsze
bo na wieki wieków
rany.
...może coś zmienić. Ty też możesz, jasne. Możesz próbować, ale niczego nie przyspieszysz. Nie spowolnisz też tego, co ma być. Co będzie. A będzie.
Komu jest dane oceniać, czy radzisz sobie dobrze, czy nie? Nie pozwalaj, by odbierano ci przestrzeń. Tych kilka metrów nad niebem. Na ziemi. Nie pozwalaj im decydować o tobie. Miłość też będą ci wybierać? Oczywiście, że. Jeśli nie zabronisz, nie postawisz wyraźnej kreski - dadzą sobie przyzwolenie. Wyznacz granice.
Jeszcze jedno - nie tylko wpływ innych osób może działać na ciebie destrukcyjnie. Oni niekoniecznie muszą akurat chcieć swoich butów w twoim życiu. Ty też możesz być uzależniona.
_________
Słowa sprzed pół roku. Wszystko wraca... i przychodzi taki czas, że wszystko się wywraca. Stajesz nagle na obłoku gdzieś daleko i spoglądasz w dół na siebie. Na swoje życie i na ludzi wokół. Wszystko traci dawne kolory. Przeżywasz szok. Ktoś powymieniał ci kredki i nie wiesz, jak. Nie wiesz, kiedy. Ktoś wymazał ci wolność.
Co się ze mną stało? Czy chciałam tak żyć? Czy mogłam coś zmienić? Czy mogłam uwierzyć?
Mogłaś.
Wszystko jest po coś. Marzenia też... Teraz, dzisiaj widzisz więcej. Możesz. Dostrzeż to piękno i czyń więcej. Innego życia nie będzie.
Czego się boisz?
Nieba? Bałam się nieba... Ciebie i siebie.
Może jutro będzie koniec świata. Przecież może.
Może dzisiaj będzie koniec nieba. Przecież może.
Gubię się w przestrzeni swoich myśli. Twoich. Jak znaleźć słowa w sobie? Jak (z)budować nowy dzień?
Budzisz się z narkozy i wszystko Cię boli.
Biedna... przyjdę jeszcze. W niedzielę. Podzielę się niebem, a Ty może staniesz na ziemi. Przyniosę marzenia na drugie śniadanie, a potem najemy się pierwszym lepszym. Snem.
(Ope)racja nie była potrzebna... nawiedza mnie to (z)danie.
Nawet szpital nie trwa wiecznie. Trzymaj si(ł)ę palcami i kolanami... Pomyśl o tym nie(do)tykalnym miejscu, w którym gromadzisz wszystkie piękne dni. O tym najpiękniejszym wspomnieniu. Pomyśl.
A potem bądź.
Przyjadę.
dzisiaj, 21:37
Znasz to uczucie, kiedy świat pędzi, więc i ty jesteś zmuszona pędzić, a gdy wreszcie masz okazję i skonana próbujesz usnąć, to serce pod powiekami bije w rytm niechcianych myśli i nie możesz ich spowolnić ani zatrzymać?
To ja teraz.
Nie mogę tego zatrzymać.
Cały czas o wszystkim, czego nie ma.
Myślę...
Może o wszystkim wiem. Może nie.
Może to dlatego się plączę.
Że wiem. Że jem. Że nie.
Zeschizowałam się.
Nie mam nikogo.
***
Masz mnie.
Liczą się chwile, w których czujesz. Chwile, gdy. Mocno. Szczęście w nieszczęściu i wszystko. Trzeba czuć. Jeśli nie czujesz, tracisz tylko czas. Przecieka ci przez palce. Jak piasek. Pasek. Pamiętnik. Coraz ciaśniejszy. Ciasno ci czasem?
Luz.
***
Odpocznij od.
***
Zbyt dużo myślę. Czuję ból każdym snem.
Zatoki. Słów. Wirusowe zapalenie myśli.
Miarka się przebrała za zbrodnię i czeka.
Gorączka tuli do nie-snu. Dziś nie śpię.
Dziś ważą się losy.
Chusteczki.
***
Lubię biel.
***
Będę czuć tutaj i tam. Nie zdążyłam zmierzyć gorączki, teraz wiem tylko, że otula. Przytula się. Bo... bo nie umiem się uodpornić. Nić. Nie umiem. Na nią.
***
I co z tego... co? Co teraz? Nic. Nić.
***
No przecież wiesz, że zawsze będę czuć. Nie wyłączę się. Może odłączę. Morze. Przełączę na leśny bieg.
***
Cierpię na piękno. Przez.
***
A ona wiedziała, że każde cierpienie ma sens. Dlatego do dna. Kochała. Na zawsze i na dno. Poszła. Po schodach do. I tylko czasem przeklinała niebo. A raczej pustą przestrzeń. Bez nieba.
***
Wszystko się pieprzy. Prędzej i później. Też. Bo zapominasz. Niebo. Bo czujemy różne pory. Wieku. Nie. A ja wierzę w nie-czas. Wierzę w to, że trzeba kochać. Mocniej.
Nieważne, że majaczę i nie znam stopni zagrożenia. Nieważne, że dobijam. Do bicia. Serca. Końca. Bo może go nie widać, a przecież jest. Będzie. Jednokierunkowa dla wszystkich.
Więc żyć, do cholery...
Dobrze(?).
Przecież nie mogłam tego przewidzieć. Na pewno nie świadomie. Bo kto świadomie decyduje się na porwane niebo?
Wymyśliła mi się kiedyś taka miłość, która jest jak deska. Ratunku. Ostatnia. Pierwsza. Bez znaczenia. Bo niemożliwa. Do zwalczenia. Taka miłość, która boi się życia i śmierci. Miłość, której nie da się powstrzymać. Która płynie wszystkimi możliwymi ścieżkami serca. Taka, która jest jak morze. Słabością i siłą. Największą. Taka miłość mi się wymyśliła. Bezbronna. Do granic możliwości. Budująca i niszcząca. Kwitnąca wbrew. Pomyślałam, że to byłoby zatracenie siebie. Chcieć czuć to, co niechciane. Niechcianą być. Miłością. To chyba rozdarłoby mi duszę. Ale czy to możliwe? Jak to możliwe by tak czuć? To nienormalne.
Już wiem.
Niebo sobie ze mnie zażartowało. Ironia godna piekła. Niespodziewana taka...
Love.
Ginę nawet czasem sama dla siebie. Sama siebie nie znam w takich chwilach.
- Witkiewicz
Wszystko w sieci. Sieć uczuć. Moich. Słów, które.
Czasem coś płacze w człowieku. Czasem musi pobyć sam ze sobą. Zrozumieć. Że to może wystarczyć. Że nie trzeba tak mocno szukać i trzymać przy sobie na siłę. Że można postawić granicę. Kreskę. Można też objąć z całej siły, przytulić i poczekać. Bo przecież nie trzeba cierpieć. Ból nie musi trwać wiecznie... A to, co prawdziwe, to na wieczność. To jest. Spróbuj posłuchać serca. Bo świat płynie dalej i trzeba na to pozwolić. Trzeba być.
Bądź.
(Niewysłane.)
Bo chyba nie można kierować miłością. Miłość sama kieruje. Sobą i nami.
Serce wybiera.
Nie zatrzymam tego.
Tu wszystko się przecina.
Krzyżuje.
I niebo wciąż takie samo. Smakuje. Powietrze. W drodze widziałam bez. Fioletowy. Ładnie mi zapachniał w wyobraźni. Bo w wyobraźni wszystko. Cokolwiek. Wystarczy zobaczyć, by się stało. By zgłupiało. Niebo. W myślach. W. Świat jest popieprzony na maksa. Ale lubię to. Tak musi być. Musisz być. Muszę.
Dobranoc... tu wszystko jest snem. Teraz.
Jeszcze tylko...
Chciałabym.
Sen.
Niech będzie naprawdę.
Życie.
Bo na końcu zawsze żałujesz, że czegoś nie zrobiłaś.
Ostatnia noc była bezsenna.
Bo bezcenna - ostatnia.
Zamiast snów słowa w stronę nieba.
Chcesz porozmawiać o życiu, jakie znamy?
Czujesz...
Może inne poznamy?
Morze...
Co wolisz?
Idą zmiany.
Rozmarzenie chyba woła o cuda.
I niech.
Chcę zmian i nie chcę. Trzeba poczekać... przeczekać. Przepłakać. Dzisiaj jest z łez.
Chcę czegoś, o czym marzę, lecz świat nie chce mi na to pozwolić.
Wszystko inaczej.
Tęsknię i będę.
Już wiem...
Śmiem twierdzić, że niektóre dusze na tym załzawionym gruncie nie zaznają pełni szczęścia nigdy. Za życia. Zawsze będzie czegoś brakowało... w nich albo w świecie, który nie chce wierzyć. Który powoli traci serce...
Chciała po prostu żyć. Nie wymagać, ale być. Chciała poczuć szczęście, ale to trwało zbyt krótko, a potem jeszcze bardziej ją unieszczęśliwiło. Dobiło z większą mocą. Bo poznała ten smak. Pozostało jej tylko spakować rzeczy i zostawić swój kawałek świata... by któregoś dnia odnaleźć nowy.
Czasem chyba po prostu całe życie idziesz pod górę. Z nadzieją, że może kiedyś staniesz na szczycie, ujrzysz całe to piękno, które zawsze się wymykało i w końcu użyjesz skrzydeł. Ale czy to nie będzie ostatni lot?
Mimo wszystko, nadal miała nadzieję. Odrobinę zaledwie. Ale ta nadzieja rozpaliła ogień wiary i miłości. W niej. Zaczęła ufać, że świat potrzebował jej właśnie takiej. Przeczuwającej i odczuwającej w nadmiarze. Piękno i piekło.
Na zmarzniętą wodę. Słońce. Roztapia się i ginie. W wodzie. W lodzie. Że też musiała serce schować. Zamilknąć... Boi się? Czego się boi? Przecież czekają na nią cuda. Przecież wierzy w nie bardziej niż.
Ktoś musiał zranić. Boi się zaufania. Tak łatwo zranić. Nigdy nie wiesz... Tak łatwo zaufać. A potem zbierasz skrzydła z podłogi. I kara. Za wiarę w cuda. Za ufanie. Boli najbardziej.
Myślę. Nie chcę myśleć. Co by było. Co było. Bo przecież nie jest. Tego się trzymajmy. Jakby było, to by było. I nawet jak będzie... to będzie.
Nie wiem już, po której stronie lepiej. Po której jest. Nie widzę ciepła. Tylko czuję. Chłód. Szare niebo. Grafit. Pogoda leży. Zim(n)a. Ta podłoga. A ja tak bardzo chcę ogrzać myśli.
Na co mi to?
Na przyszłość.
Chcę.
Mórz.
Tak mi.
Dopomóż.
Mórz.
Rozchmurz.
Przyjdź.
Wiosno.
W objęcia.
Rzuć.
(Z) nadzieją.
Dziś przyśniłam wojnę. Oni walczyli o miłość. O uczucie. Ten pocisk był realny. Stali za moimi plecami. Ale to było gorsze niż nóż. Naprawdę poczułam strzał. Przynajmniej nie strzałę A. Jeszcze się trzyma mojej szyi. Jeszcze boli. Zawsze będzie trochę piekło.
Moje miejsce jest w pomiędzy. Już tak chyba zostanie. Dopóki będę musiała uciekać. Dopóki... myślą, mową, uczynkiem i tak dalej. Pomiędzy niebem a piekłem.
Nie szukaj.
Nie chcę cię narazić na żaden atom piekła.
A to my.
Brakuje mi nieba.
Brakuje.
Bo niebo to ty.
Czasem już nie wiem, do kogo kieruję tę skłonność. Pamiętam, że zaczął odpuszczać, gdy zaczęłam mówić o aniołach. O wierze, nadziei... O... O tobie też mówiłam. O niebie. W jakiejś dziwnej cudoprzestrzeni pomyślałam, że naprawdę mam tych strażników po swojej stronie. Strażników lasu, który na chwilę stał się przestrzenią zamkniętą. Choć wydawał się pusty. Wydawał się tak cholernie odcięty. Wyczyszczony z dobrych uczynków. Tam grała tylko moja wina. Spodobały ci się zdjęcia. Pamiętam. Też je lubiłam. One tak naprawdę po części mnie uratowały. Znalazłam siłę w skupieniu. Myśli i serca. Wszystko wyrywało się do ciebie. Do ciebie. Tak bardzo chciałam, by mi się podobał. Ale we mnie było coś innego. Już to czułam... Byłam inna od strony serca. To moje serce było już o tobie. A on... tylko zrujnował mi dzień. Tydzień. To trwa. Nosiłam w sobie iskrę. Ta iskra była początkiem ognia. Który spalił resztki tamtego świata. Boję się. Że wróci. Że znów go spotkam. Najchętniej bym uciekła. Gdzieś, gdzie nic nie ma znaczenia. Do lasu... nawet. Byle z dala od. Byle bliżej nieba. Nawet, gdy jestem od ciebie najdalej, to i tak najbliżej. Bo... wszystko jest takie prawdziwe, takie dobre. Ty i anioły. Uwolniliście mnie z tej klatki. Dużo jeszcze w sobie kryję. Wolę kryć traumę niż siebie skryć w trumnie. Wolę chować ból niż urazę. Wolę nosić w sobie niespełnienie niż czuć jak spełnia się piekło. Wolę uciekać myślami do nieba niż przewracać się o demony na ziemi. O te chore myśli. Cienie. Wspomnienia. Wszystko wydarzyło się w najgorszym czasie. W teraźniejszości, która mimo że stała się przeszłością, to i tak kaleczy moją przyszłość. Nadal o A. Skołowanie... to coś we mnie poprzestawiało. Ukryłam wszystkie czarne wizje. W sobie. Zraził mnie tylko do siebie. Do nikogo innego. Umiem odróżniać serca. Jeszcze. Też dlatego się boję. Wiem, co działa najsilniej. Wiem, kto. Od niego mogę uciec, choć będzie wracał w koszmarach, to jednak mogę. Może uda się zapomnieć. Morze. Wiem, że w końcu uda się zapomnieć. Od ciebie nie ucieknę. Nie umiem. Bo w tym całym popieprzeniu jeszcze wierzę w cuda. W to, że wszystko. Być może. To droga po niewidzialnej nitce. To magia. Tego nie zapomnę. Ciebie. Nigdy. Bo miałam cię tu zawsze. Obok. Zanim mi się zdarzyłaś. Jak wiosna. Teraz widzę dusze. Ty jesteś jedyną taką. W której wszystko.
Ja nie mijam. To nie minie.
***
Zbyt mocno wierzę w przeszłość.
Zbyt mocno tam jestem.
Dopisuję historie.
Chyba.
_______
Bo przecież nie będę nikogo trzymać za rękę.
Za myśli.
To byłoby niegrzeczne.
Nie wypadałoby.
Dreszczem ciążyć na ramieniu.
Obiecuję poprawę.
Minutą ciszy.
Dla Ciebie.
Będę.
______
Minęła już chwila. Od kiedy. Od. Pisałam. Te słowa. Dobrze więc... nie wolno. Wolno marzyć. Nie wolno spełniać. Czasem.
***
Każda dusza ma inne skrzydła. Inaczej. Każda dusza czuje na swój sposób. Jedna robi rachunek zysków i strat, boi się i ucieka. Bo ściany grożą zawaleniem. Druga nie potrafi przegnać myśli, które wołają o cuda. Bo czuje mijający czas. Uciekający.
Ty czujesz w ten sposób, ja w inny. To normalne. Nigdy nie spojrzysz na świat dokładnie tak, jak ja na niego patrzę lub nie chcę patrzeć. A nie chcę patrzeć tak, jak gdyby wszystko, co porywa te skrzydła do lotu, było niewłaściwe. Niedozwolone. Ja chcę żyć z piękna. Dlaczego świat tego nie rozumie? Dlaczego niebo się odcina?
***
Jeden cud na ustach to nie zbrodnia. Nie będzie nią. Wiem.
***
Ona woła, byś ją popełniła. Bądź cudem.
***
Będzie dobrze. Lepiej.
***
Poczekam sobie. Bo jestem popieprzona.
***
Wystarczy jedno słowo... nie cofnę się. Nie powiem odczuciom, uczuciom i przeczuciom by sobie poszły, bo są nie w czas. Nie powiem.
***
Cierpię na pomieszanie myśli. O Tobie.
***
Jeden cud. Nie prosiła o więcej. Choć każdy kolejny był powodem do życia. Do.
***
Naprawiam się dla świata. Dla siebie jeszcze nie umiem. Naprawiam, bo ciężko żyć wbrew. Poprawiam się. Błędy. Leczę głównie z tego, co pozwalało innym deptać moją duszę. Chcę, by piękno dotykało, a nie zabijało myśli. Nie leczę się z piękna, którym jesteś. To mnie zgubi. Że znalazłam Ciebie.
***
Tu wszystko jest w jedną stronę. W stronę nieba... które kiedyś próbowałam napisać. Teraz wiem, że ono pisze mnie. Mną. Kieruje. To nie ja mam siłę. To Ty ją masz. Ona jest w Tobie i wypływa z Ciebie.
***
Łatwo się zakochać.
***
Raz na zawsze.
***
Wybacz.
***
I pamiętaj.
***
Kiedyś będę. Wrócę ze zdwojoną siłą. Bo przecież już jestem. Pragnieniem.
***
Teraz jednak czas na to nie pozwoli. Nie zobaczysz mnie, bo nie chcesz. Bo ktoś nie chce. Ja wszystko czuję. Muszę nie być...
Ona miała urojenia. Urojenia miały ją.
I za mną chodzą.
Bo słowa...
Słowa.
Czasem chcemy czegoś tak mocno, że zatracamy siebie. Tracimy. Nie masz nikogo.
Nie mam nikogo.
Spójrz. Posłuchaj. Jak bije serce.
Nie zabijaj.
Czekaj... czy to nie inna bajka?
W tym rozdziale mnie już nie ma.
A we śnie?
We śnie może być wszystko.
Niech się spełni płomień wieczny.
Jeszcze się tli...
Moje marzenie o tobie.
Albo się wyleczę z tych urojeń, albo zapadnę na miłość.
A morze już.
- To było moje urojenie - powiedziała.
Dlaczego tak mocno przeczuwam?
Dlaczego ludzie mydlą oczy fałszem?
Dlaczego o tym wiem?
Dlaczego zamiast dobrego serca są złe intencje?
Dlaczego życie to jedna wielka walka?
Dlaczego dobre dusze mają mniej?
Dlaczego nie może być pięknie tak po prostu?
Dlaczego nie może być naprawdę?
Dlaczego?
I dlaczego teraz marznę?
Bo może to moje urojenie.
Bo morze to moje urojenie.
Bo niebo.
- Opowiedz mi swój piękny sen - słyszę.
I to wystarcza.
Brzmienie głosu, który staje się najpiękniejszą muzyką.
Spojrzenie zapisane w sercu.
- Nawet, jeśli już śnisz. Opowiedz. Kwiaty, niebo, słońce. To, co już trwa i to, co się jeszcze nie zaczęło. Niech się stanie.
Już maj.
Próbuje zakwitnąć.
