Breathe

Dzisiaj myślę o tym, co by było, gdyby... Gdybym. Gdybym rok temu była tą osobą, którą jestem teraz. Tyle się zmienia. Odnajduję nowe cząstki siebie z każdą  chwilą.

Kolejny wniosek. Moje miejsce chyba jednak jest pomiędzy. Światem i światłem. Tam, gdzie ty. W tej nienazwanej przestrzeni. Jestem.

I don't want them to know.

Nie wszystko musi być jasne. Możesz przecież widzieć siebie w ciemnych chmurach. Nikt ci nie zabroni. Ja mogę tam widzieć ciebie. Przyszłość. Moja będzie jak ze snów. Jak siódme niebo. Zawsze niezwykła. Uciekam w utopie. Wejdę. Z powiewem magii. Wyobraź sobie.

Don't forget about me

Pełno we mnie uczuć, których nie da się wyrazić słowami. Utknęłam. W gdzieś pomiędzy światłem a światem jestem. Nadal.

I serca płoną, i twarze w szybach. Łzy, kiedy się odwracasz. Odliczam chwile.

Oddechy. I nawet, jak już myślę, że jest dobrze, to nie jest. Bo mogłoby być inaczej... I to zmienia wszystko. Zbyt wiele tych przemyśleń, żeby je rozpisać, są naprawdę z innego świata. Śnię kosmos.

Zgubiłam niebo.

Fale

I czasem nie wiem, czy wolę bardziej straight, czy jednak wavy. Ale przecież może być pół na pół.

Pomyślałam sobie dzisiaj, że chcę tu być. Pomimo. Czuć. Szczęście. Dawać. Bo z życiem to jest taki trik. Trzeba kochać.

Mocniej.

Oderwać

Chciałabym od ziemi. Od świata. Uciec. Mam taki dzień, że boli głowa i wszystkie te głosy wokół. Próbuję się skupić. Nic. Mam to nieustające wrażenie, że wszyscy odejdą, ale to nie tylko to. Jeszcze serce. I od. Teraz. Już wiem. Nie odnajdę się wśród ludzi, którzy są przy ziemi. Nie umiem zostać.

Melodie ulotne

Momentami ... jestem poza czasem zbyt mocno. Międzysen. Nie wiem dlaczego, ale śnisz mi się bardzo często. Kiedyś się bałam, że sny się zamieniają w rzeczywistość. Teraz jakoś mniej ... po prostu są te przeczucia i jest jawa. Czasem przeczucie się spełnia. Czasem to znak. Myśl, co chcesz, potrafię czuć na odległość. Wiesz, przychodzą takie chwile, że uderza, że życie się ogromnie zmieniło i twój świat już nigdy nie wróci do stanu sprzed pół roku, dwóch pór roku i tak dalej. Czyjś głos nie wróci. Zapach. To, co czujesz, gdy cię przytula. Nie wrócą ludzie. Ucieka czas. Wiem, nikt chyba nie myśli o tym tak często, jak ja. Ale wszystko ucieka... Ty uciekasz. Ja uciekam. Od. I to tak czysto refleksyjnie z nutą melancholii i kłuciem w sercu. Chciałabym zatrzymać piękno przy sobie. Chwycić dłoń i nie puścić. Ostatnio wraca wszystko. Mam nadwrażliwość. Na braki. I na przykład nie mogę zapomnieć tego domu... istnieją pustki. Zawsze tak na to miejsce mówiliśmy... autentycznie. Dlatego, że to las i wszędzie wokół pola, drzewa... odludzie trochę. Dlatego pustki. Od serca. Wspominam ... mimowolnie. Myślę. Nie chcę. Składają się na to i dobre chwile, i te, których się nie chce pamiętać. Każdy chyba takie ma. No nic, błądzę w psyche znów... Kiedyś miałam takie poczucie, że wiem, co będzie, że nic mnie nie zaskoczy, jakkolwiek by się nie poukładało. Ale jednak tak bardzo się pozmieniało, że sama nie mogę uwierzyć w swoje życie. W świat. Momentami. Teraz.

Szept serca

Zaczynam. Znów. Jest gorzej. Słabiej. Bo ja już nie wiem, czego chcę. Możesz sobie mówić, że to się czuje. Ja czuję zbyt wiele. I to, i to. I wiem, że jestem skazana na Forever. Alone.

Hej, dlaczego taka jesteś? Ty mi powiedz. Chciałabym się dowiedzieć. Może to przez ograniczenia. Jestem wpisana w te cholerne normy. W przykazania. Na wieki wieków...

Idź za głosem serca. Idę. Jak przez mgłę. Rozrywana to w jedną, to w drugą. Komorę. Płynę jak krew w klatce. Dwa różne kierunki. Wypływam spod znaku posłuszeństwa. Mogę się buntować, ale nigdy nie opuszczę tych pierwszych. Nie potrafię. To byłoby jak zamknięcie rozdziału życia. Od początku. To byłby koniec.

Uwięziona w ramach. Czasu. Nie wolno mi. Sama z siebie płynę jednak w stronę nieba. Szukam go. Uporczywie, nieustannie. Na ziemi. Gdyby nie te ograniczenia... Zabiją mnie. Albo obłok. Nawet nie mogę spróbować poczuć. Tego. Czegoś. To nie jest tak, że mogę, ale nie chcę. Chcę, ale nie mogę.

To nie jest też prostsza droga. Jest tak kręta, że nie wiem, jak stawiać kroki, by się nie przewrócić. We mnie tego nie ma. Nie szukaj. Ze mną się nie da.

Oddałabym duszę, gdyby.

Only time

Uparcie i skrycie. Chyba każdy ma jakąś nadzieję. To takie piękne.

"(...) słuchaj, muszę Ci coś wyznać, jesteś jedyną kobietą, do której piszę, do której piszę tak, jak piszę, jaki jestem, czego pragnę. Ty jesteś właściwie moim dziennikiem, ale nie milczysz jak dziennik. Nie masz tyle cierpliwości. Zawsze się wtrącasz, kontrujesz, sprzeciwiasz mi się, bałamucisz mnie. Jesteś dziennikiem z twarzą, ciałem i figurą. Myślisz, że Cię nie widzę, myślisz, że Cię nie czuję. Błąd. Błąd. Taki błąd. Kiedy do Ciebie piszę, to przyciągam Cię do siebie bardzo blisko. Zawsze tak było. A od kiedy znam Cię „osobiście”, wiesz od kiedy siedzieliśmy naprzeciwko siebie, od tamtej pory, Bogu dzięki, nikt nie mierzył mi pulsu, od tamtej pory…"

- Daniel Glattauer 'Wróć do mnie'

(P)ostrzeganie

Przez sen.

Chciałabym móc odnaleźć radość w każdej rzeczy, w każdej chwili. Ale momentami nie potrafię.

Wizja nieba jest piękna. Tego Nieba. Wiecznego życia, przebywania z Bogiem w nieskończonej radości, wśród bliskich, takie zjednoczenie dusz. Osoby wierzące, ale tak naprawdę wierzące, liczące na spełnienie obietnicy, jako że Chrystus powróci, te osoby oczekują. Czekają na to i się nie boją. Ufają. Ja jednak tak nie umiem. Im więcej doświadczam - zarówno piękna, bliskości, zrozumienia, jak i wykluczenia, odrzucenia, poniżenia - tym ciężej jest mi to wszystko zaakceptować. Z jednej strony bowiem czuję więcej, przywiązuję się do tych bliskich Dusz. Tych tutaj, na ziemi. Z drugiej zaś zadziwia mnie to, ile zła jest na tym świecie. Dlaczego ludzie zabijają ludzi, zdradzają, gwałcą, poniżają, opuszczają...? Dlaczego tak często bardziej liczy się ładna fryzura, dopasowany kolor paznokci niż czyjaś empatia, oddanie, obecność...? Dlaczego ten świat jest tak dziwny i dziki...?

Przyzwyczajam się do tego. Jak każdy. Próbuję nie myśleć. Nie mam już wielkich oczekiwań, znajduję pasję i swój świat w sztuce - muzyce, literaturze... I nagle trafiam na anioły. Artystyczne, empatyczne Dusze. Osoby, które rozumieją, wspierają, przywracają nadzieję w piękno i w to, że można go doświadczyć, że każdy może. I dzięki nim ja też zaczynam wierzyć w przywrócenie nadziei. Na miłość. Na to, że jeszcze człowiek człowiekowi człowiekiem...

Czuję się uspokojona. Cieszę się, że są ludzie, tacy, od których bije światło. Ale prędzej czy później dopada mnie. Przez sen. Myśl, że oni przecież też odejdą. Są gdzieś tam, mam z nimi piękny, liryczny kontakt, ale nie mam wpływu na to, że i oni odejdą. Że najpierw powoli zabija odległość, później odchodzą na zawsze. Tak bardzo przygniata mnie ta myśl. Być może minie, ale teraz ściska. Serce zaczyna boleć, gdy dopuszczam wizję, że stracę B, M, N, D, K, A, Ł, T, J i I (bo są też takie skarby, które bardziej troszczą się o innych, niż o siebie) i P. Kiedyś te imiona naprawdę będą mnie bolały. Już nie na samą myśl, lecz na pustkę. W sercu kłucie. Na bicie mojego, podczas gdy tamte będą milczały. Czy to w porządku?

Znajduję oparcie i obecność, które po chwili przykrywa czarna mgła. Niepewność. Bo nie wiem, jak ja przeżyję brak tych osób.

- Chyba bym umarła.
- A ja razem z tobą.

Och, nawet jeśli odejdę pierwsza... też stracę te Dusze. Stracę to całe piękno, które widzę w tym świecie. To cholernie trudne. Myśli. Dlaczego?

Kiedyś nie bałam się śmierci... chciałam ją spotkać po drugiej stronie. Chciałam być bliżej. Nie tęsknić. Ale im dłużej tutaj jestem, tym bardziej się przywiązuję i jednocześnie bardziej boję. Jak to się dzieje, że tęsknota potrafi przygniatać, odbierać sen, światło, noc, dzień, a po śmierci nie będzie jej wcale (jeśli trafi się do Nieba)? Jak to możliwe, że osoby, które dostapią wiecznego szczęścia, nie będą odczuwały już piękna w znaczeniu ziemskim? W jedynym znaczeniu, które rozumiemy...?

Jestem w lekkiej rozsypce. Mentalnej, emocjonalnej. Ostatnie, czego chcę, to robić karierę, rozwijać się naukowo czy budować dom. Dosłownie. Rozumiem zbyt mało i zbyt wiele. Boję się. Tak bardzo się boję. Chcę rozmawiać, ale tak często nie mam z kim. Kto w przerwie na kawę będzie chciał słuchać i myśleć o śmierci, istocie życia...? Przez telefon wątpliwości. Tylko z D o tym rozmawiałam tak naprawdę, gdy zostałam z poczuciem beznadziei. Brakuje mi kogoś. Kogoś, kto będzie... Myślą. Ciałem. Duszą. Jakkolwiek. Bo chyba jest gdzieś ktoś, kto też się boi? Jest ktoś...

Dziś boję się śmierci, ale niedługo będę bać się życia. Jeśli umrą osoby, do których się przywiązałam, to będę miała poczucie życiowej pustki. Może ktoś zostanie, ale ja wiem, że i tak przytłoczy mnie odejście tej jednej. Duszy.

Jak ludzie dają radę? Jak dają radę odrzucać myśli o śmierci? O tym, że życie się kończy? Przecież to nieuniknione. Śmierć z jednej strony mnie przygnębia, a z drugiej stawia na nogi. Ta myśl, że przecież teraz i tutaj, to jest życie. Nie zmarnuj go.

Czuję się dziwnie. Jak w noc wiary. Napływają mi do oczu łzy. Przecież tak bardzo nie cierpię... Ja po prostu nie chcę przegapić. Życia. Boję się końca. Świata.

Jesteś świat(ł)em

Szukam pod oczami cudów. Dzisiaj.